Als in het najaar de temperatuur van het water daalt past het leven onder water zich daaraan
aan. Veel insecten en amfibieën kruipen in de modder en vissen passen hun lichaamstemperatuur en hun activiteit aan. Als in de winter ijsvorming optreed is dat voor
vissen nog geen bezwaar. Onder ijs kan, in koud water, zelfs meer zuurstof oplossen. En
omdat hun lichaamsprocessen op een lagere stand staan verbruiken vissen minder zuurstof.
Anders wordt het, als op het ijs een laag(je) sneeuw komt. Door de sneeuw kan er geen licht meer toetreden tot de waterkolom. De algen kunnen zonder zonlicht geen zuurstof produceren en langzaam daalt het zuurstofgehalte. Bij lange periode van vorst kan onder met sneeuw bedekte ijslaag als gevolg van zuurstofloosheid en vissterfte optreden. Sommige soorten als de zeelt en de Kroeskarper gaan niet dood maar raken in een toestand van schijndood. Als de omstandigheden weer gunstig zijn komen ze weer bij.
In gebieden waar(zoute) kwel of gasbronnen voorkomen welt zuurstofloos en voedselrijk water op. Op deze plekken is de sterfte van vis onder ijs vaak groter en massaler. Aan het begin van een vorst periode is een kwelplek door de stroming minder snel bevroren en herkenbaar in de sloot. Vissen trekken naar dergelijke plekken en kunnen opgesloten raken. Houdt de vorst langer aan dan verzamelen ook watervogels zich in windwakken of nabij de zoute bronnen. Dit heeft een negatief effect op de waterkwaliteit. De watervogels bemesten het water zeer sterk. En door deze bemesting vind er een intensieve afbraak plaats. Daar hebben de bacteriën en schimmels wel veel zuurstof voor nodig. Deze zuurstof onttrekken ze aan het water, waardoor er in de onmiddellijke omgeving zuurstoftekort en ook vissterfte kan ontstaan. Het bijvoeren van de vogels in deze wakken betekent voor vissen een extra nadeel voor de vissen.
Meer weten? KLIK HIER
Bron: HHNK