Na een afwezigheid van ruim vijftig jaar is de Atlantische steur weer terug in Nederland. Niet als kaviaarleverancier, maar als ambassadeur van de Nederlandse rivieren. Blijf er dus met je tengels van af.
Dinosaurus
Miljoenen jaren al strooit de steur met het zwarte goud. Die gulheid is hem duur komen te staan. Overbevissing, puur voor het kaviaar, maar ook massale afvallozing in de rivieren zorgden ervoor dat de steur in de jaren vijftig ons land vaarwel zegde. Ook in de rest van Europa had de prehistorische vis het wel gezien, waardoor hij bijna alleen nog maar te vinden was in het Gironde-Garonne-Dordogne-bekken in Frankrijk. Maar de mens heeft hard gewerkt aan zijn terugkomst. Zo hard dat de steur er in Nederland weer wat van probeert te maken.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Twintig à dertig jaar hebben wetenschappers en biologen nodig gehad om erachter te komen hoe je de steur in gevangenschap kweekt.
„De steur was er al eerder dan de dinosaurus en kan wel 35 jaar oud worden. Je kunt je voorstellen dat het kweken een gecompliceerde bezigheid is”, zegt Marieke Reiziger van ARK Natuurontwikkeling. Het is zelfs zo dat het praktisch onmogelijk is om de steur te kweken, omdat ze in gevangenschap geen eitjes afzetten. Sinds kort is het toch mogelijk, waardoor er vanaf vandaag vijftig steuren van drie tot vijf jaar oud worden uitgezet in de Nederlandse rivieren.
Verkeerde kant op
Het is afwachten wat de nieuwe generatie gaat doen. Vissen op de Atlantische steur is strikt verboden en de rivieren zijn tegenwoordig schoon genoeg. Het enige wat de vis nu hoeft te doen, is de boel op de juiste manier verkennen en vooral niet de verkeerde kant op zwemmen. „Doordat de dieren alleen nog in gevangenschap hebben geleefd, weten we niet hoe ze zich gedragen in de natuur. Iedere steur krijgt door Sportvisserij Nederland een zendertje opgeplakt, zodat hun gedrag onderzocht kan worden”, zegt Reiziger.
Belangrijk zijn de verbindingen tussen de rivieren naar de zee. Op dit moment is er vooral de Nieuwe Waterweg bij Rotterdam waar de steuren langs kunnen. Ook de Haringvlietsluizen staan tegenwoordig op een kier. Maar voor een florissante toekomst zijn er meer openingen nodig. Daarnaast heeft de steur één wens: voldoende brak water. Hij houdt er van om geleidelijk van zout naar zoet te gaan en andersom. Reiziger: „Dat kunnen natuurorganisaties niet zonder hulp voor elkaar krijgen. De overheid zal mee moeten werken. In Frankrijk betaalt de overheid bijvoorbeeld mee.” Ook hier is daar alle reden toe. Niet alleen omdat de steur net zo Nederlands is als de Nachtwacht van Rembrandt, maar vooral omdat de prehistorische trekvis een belangrijke ambassadeur van onze rivieren kan worden.
Bron: www.spitsnieuws.nl