Soms word ik overvallen door de totale onbelangrijkheid van dingen. Van het leven, en van vissen al helemaal. Vorige week was ik in Naturalis, het natuur-historisch museum in Leiden. Fantastisch! Metershoge miljoenen jaren oude geraamtes van dinosaurussen, opgezette dodo's, haarscherpe fossiele afdrukken van uitgestorven vissen. Daar veerde mijn biologenhart helemaal van op.
Tegelijk realiseerde ik me dat ik tussen tientallen uitgestorven diersoorten liep. Verschrikkelijk! Of gewoon een normale gang van zaken? Mist iemand die dinosaurussen? De mensen rouwden er destijds in ieder geval niet om want die waren er niet bij. Bij de dodo wel, maar het is nog de vraag of die beesten slachtoffer van onze ongebreidelde eetlust zijn geworden. Net als bij de aal wijzen wij naar onze medemensen maar als grondvogel waren ze vatbaar voor worm-parasieten. Een soort zwemblaasparasiet voor vogels. Wie of wat draait de aal uiteindelijk de nek om? En is dat ineens wél rampzalig? Er zijn wereldwijd nóg achttien aalsoorten, waarvan er eentje zelfs net als de onze paait in de Saragassozee. Die krijgt daar steeds meer ruimte voor. Ook in Nederland zal geen gat vallen. De nieuwe vissoorten staan al in de rij.
Op een andere afdeling gaat het over de ontwikkeling van de planeet aarde. Op prachtige animaties zie ik verschuivende continenten en veranderende klimaten. Verderop een doorgesneden aardbol. Het binnenste van de aarde is massief en daaromheen zit een gloeiend hete laag. Die hete brij komt hier en daar zelfs boven de grond. Op een paar kilometer hoogte zit je al op 1500 graden onder nul. Daartussen zit een flinterdun laagje waarin triljarden levende flintertjes bewegen. En een paar van die flintertjes maken zich ontzettend druk over of ze wel genoeg vissen aan een stok, een lijn en een haak uit het water kunnen trekken. Hoe belangrijk kan dat zijn? Als die planeet - op zichzelf al een stofje in het heelal - een beetje kantelt, is het afgelopen.
Eskimo's
Tegenwoordig sta ik minstens twee keer per week op de ijsbaan (De vergelijking met casting - ver werpen met een zeehengel - dringt zich daar op. 99% van de mensen zoekt zelf uit hoe het werkt en een gebrek aan techniek kun je tot op zekere hoogte compenseren met kracht. Al rijd je daar geen records mee). Ik vind schaatsen te gek, zo gaaf zelfs dat ik al een paar weken niet meer gevist heb. Schaatsen is in Nederland van wereldbelang maar af en toe bezie ik mezelf van een afstandje, proberend zo snel en / of mooi mogelijk op twee strippen staal over een bevroren plak water te glijden. Waar gaat dat over? Dat is niet van een andere orde dan de eskimo's die Olympische wedstrijden houden in wie het zwaarste gewicht aan zijn oor kan optillen.
Passie
Pleit ik hier voor totale onverschilligheid? Ik pleit nergens voor. Zelf vind ik het prachtig wanneer mensen zich met hart en ziel ergens voor inzetten of met een passie aan wijden. Ik heb ook geen enkel recht van spreken want ik eet, drink en leef vissen! Als ik met deze column al iets wil overbrengen, is het dat we onszelf soms met een korreltje zout moeten nemen. Misschien is het hele leven wel zinloos, daar ben ik nog niet uit. Eén ding weet ik zeker: áls het leven zin heeft, zit die zin voor mij in vissen!
Richard van den Bos
(foto: Eric Engman / Fairbanks Daily News-Miner )