De tweede en derde ochtendsessie leveren nog tien vissen op. Negen spiegels en een schub, de zwaarste 26 pond. In de Franse karperkampen aan de overkant zien we nauwelijks beweging. De topper in dit meer schijnt 28 kilo te wegen en de verleiding om de familievakantie te transformeren tot karpertrip is groot. Lucas heeft er ook geen problemen mee.
Voor een vis van 28 kilo wil ik best enige huwelijkse onvrede riskeren. Het jammerlijke aan de zaak is alleen dat de vangst uitermate onzeker is maar de onvrede gegarandeerd. Voor je het weet, heb je noch vrouw noch karper. Barbeelvissen is ook geweldig en stukken minder tijdrovend. Bovendien doorkruist het niet ons gezamenlijke ontbijt.
Ik heb een paar keer gevoerd op de stek tegenover het landhuis. Een prachtige plek waar zo te zien al lang geen visser meer geweest is. Klein minpuntje hier is het vee. Het is altijd even spannend waar de Franse koeien en stieren zich ophouden maar met de huidige lage waterstand kan ik de rivier door waden en heb ik vanaf de brug dus twee opties om mijn stek te bereiken.
Als ik na het eten met Lucas en Roel arriveer, zijn de koeien en stieren slechts witte stipjes in de verte. Vol verwachting spoeden we ons naar de stek. De mannen vissen met een loodje. Al snel kondigt een flinke doorbuiger de eerste barbeel aan. Lucas vangt een grote, oude kopvoorn met een blind oog. Kennelijk zitten er nog een paar van die bakken want vissend met de dobber vang ik er ook eentje. Met onze voeten in het water is het hier heerlijk genieten van de Franse natuur.
Subtiel op de top Barbelen zijn niet ongevoelig voor een regelmatige voerstroom. Dat blijkt wel uit het feit dat de stek achter de tent van de familie Doef steeds beter wordt. ’s Avonds gezellig aan een kop thee heb ik binnen no time mijn achtste barbeel op de kant liggen. Eigenlijk heb ik aan één stuk door beet en ik leer meteen iets nieuws: barbelen kunnen zelfs als ze volop azen toch subtiel aanbijten. Had ik deze avond gewacht op zelfhakers dan had ik er waarschijnlijk niet één gevangen. Het is zaak om met de hengel in de hand het juiste moment voor een aanslag te bepalen, een iets doordringender ruk of langer aanhoudende beweging. Ook het af en toe laten wegrollen van het aas lokt soms een goede aanbeet uit. Zo blijkt uit het ‘simpele’ vissen op de top nog heel wat meer te halen!
Avontuur 
De vakantie vliegt om. Waarom heb ik het hier zoveel meer naar mijn zin dan thuis? Op visgebied is bijna alles slechter geregeld: het meeste water is onbereikbaar of verboden te vissen, of het mag wel maar kost een vermogen, en áls je mag vissen mag dat meestal alleen overdag en met de nodige beperkingen. En de meeste eetbare vissen zijn vrijwel uitgeroeid.
Ik denk dat het het avontuur is. Je kunt hier nieuwe, bijna onbegaanbare stekken vinden. Diep in het bos verscholen meertjes. Karpers van ongekende afmetingen. Barbelen en kopvoorns waar geen mens op vist. Het zet me aan het denken over wat ik als belangenbehartiger voor de Nederlandse sportvisser zou moeten nastreven. Zijn de dingen waar we nu voor ijveren wel de belangrijkste? Gaat het de visser niet om hele andere zaken? Ook als álles beroerd georganiseerd is, kun je kennelijk geweldig vissen. Zijn het dan voornamelijk de natuur en de visstand die het visplezier bepalen? Kunnen wij hoogstens de randvoorwaarden verbeteren? Moeten we méér aan die natuur en aan de visstand proberen te sturen? In ieder geval moeten we goed naar onze sportvissers luisteren. Ik kan wel van alles willen, naast mij is nog een half miljoen collega-sportvissers aangesloten. Die moeten er misschien niet aan denken om onder Franse omstandigheden te vissen!