Groep 7 van basisschool De Wissel heeft zich laten inspireren door de visles en het hele raam van de klas omgetoverd in een onderwatertafereel. Maandagmiddag ga ik er even langs om plaatjes te schieten. Het ziet er fantastisch uit. Echt leuk dat een hele klas zó bezig is met vissen!
Goed nieuws vanuit Zaanstad. De acties van collega Robert om de gemeentepolitici ervan te overtuigen dat de nota dierenwelzijn kant noch wal raakt, hebben succes. De meerderheid van de partijen is inmiddels tegen het opleggen van allerlei beperkingen aan de sportvissers en een aantal partijen is bereid in overleg met ons amendementen in te dienen als aanvulling op de nota. Dat is toch weer een leuk succes te noemen.
Nothing is moving Voor het eerst sinds jaren begint de routine van het karpervissen weer terug te komen. Dat betekent dat ik binnen een paar minuten op pad ben en toch alles bij me heb. Het avontuur van het open water inspireert me meer dan de afgesloten plasjes, hoewel ook op dat uitgestrekte boezemwater de kans op een grote onbekende vis vandaag de dag behoorlijk klein is. Maar de kans bestaat, en het gevoel op serieus water op serieuze karpers te vissen staat me buitengewoon aan.
Trouw gooi ik elke dag wat balletjes op mijn stek. Niet teveel en flink verspreid. Ik mik op een paar zware solitaire vissen, niet op een hele horde verwilderde schubkarpertjes. Af en toe vis ik een avondje. Op die manier zou ik langere tijd moeten kunnen blijven vangen.
Tot nog toe gaat het prima. Af en toe een vis en geen kleine schubjes. Donderdagavond zit ik er weer. De wind komt schuin van achteren maar dat lijkt eigenlijk niet eens veel uit te maken. Tot donker gebeurt er niks. Ik zit heerlijk, dat wel. Staar wat over het water, lees in het laatste boek van collega bioloog Dolf Boddeke, drink een kop thee en eet een krentenbol.
De wind gaat helemaal liggen. Het vlakke water weerspiegelt een heldere sterrenhemel. Ik moet denken aan een tekst uit een oude catalogus van de geweldige Rod Hutchinson. 'Those quiet nights when nothing is moving'. Volgens mij prijsde Hutch daar zijn essentiële oliën aan, die tijdens zulke nachten toch nog een aanbeet zouden kunnen forceren. Ik vind het helemaal niet erg dat er niks lijkt te bewegen. Dit zijn juist de momenten dat áls er dan een beet komt, het vaak een zware vis is.
Om half twaalf krijg ik een aarzelende beet op mijn rechterhengel. Die had ik op een ondieper stuk gegooid. De vis komt snel naar de kant en ik twijfel of het wel karper is. Eenmaal aan de kant draait de vis om en blijkt het wel degelijk een karper te zijn. Golven klotsen tegen de kant als hij een traag schot van een meter of vijftien maakt. Ik loop mee om lijn te winnen. Als ik 'm onder mijn top heb, neemt-ie weer zo'n trage run. Dit is duidelijk een vis van formaat. Na een minuut of tien heb ik hem aan het oppervlak. Een zucht van verlichting ontsnapt me als ik de vis in het net heb. Een dikke spiegel!
Dit keer gaat de weger gemakkelijk over de vijftien kilo heen. Achterbuurjongen Jelmer - die net is vertrokken - ligt gelukkig nog niet in bed en is bereid even terug te komen om foto's te maken.
Hoewel ik volkomen tevreden ben, gaat de andere hengel ook nog af. Een vis die er werkelijk als een raket vandoor gaat. Het blijkt een strakke schub van een pond of achttien te zijn. Leuk toetje.
Richard van den Bos