Donderdagavond is de Algemene Ledenvergadering van NoordWest Nederland. Altijd leuk en ook goed om een aantal bestuurders te spreken. Federatiebestuurder Jan Teeling neemt officieel afscheid. Al twijfel ik er niet aan dat hij volgende week weer op ons kantoor zit om materiaal voor de vislessen in orde te maken.
Ik verwacht een speech en een bloemetje - en dat is er ook - maar geen vreselijk lachwekkende act van een Surinaamse acteur met waadpak, vliegenhengel en bellyboot - en die is er ook! Een bijzonder afscheid en dat heeft Jan verdiend.
Onrust over onzin
Er is enige onrust in de VBC's van Hollands Noorderkwartier. De Provincie, of liever gezegd het ingenieursbureau dat in opdracht van de Provincie aan beheerplannen voor de Natura 2000 gebieden in Noord-Holland werkt, meent dat vissen in deze gebieden verstoring geeft en dus hooguit met een speciale ontheffing zou moeten mogen. Je reinste onzin natuurlijk, maar spijtig genoeg zijn we veel tijd kwijt aan het weerleggen van allerlei onzin om onze hobby veilig te stellen. We gaan een afspraak met de Provincie en het ingenieursbureau maken voor een goed gesprek.
Connexxion
Er gaan geruchten dat Connexxion heeft geklaagd over visbootjes op het Noordzeekanaal die de draagvleugelboten hinderen. Dat kan ik me goed voorstellen en ik wil in gesprek voordat we allerlei beperkingen krijgen opgelegd. Een paar belletjes naar Connexxion leren echter dat niemand daar iets afweet van klachten over vissers. De man die het zou moeten weten ook niet, maar hij gaat nog even voor me verder kijken. Intussen hebben we al bedacht dat borden met richtlijnen voor de vissers bij de trailerhellingen sowieso geen kwaad kunnen. Mochten er geen klachten zijn, dan kunnen ze ieder moment komen. En dan kunnen we maar beter laten zien dat wij ons best doen om onze sportvissers goed voor te lichten.
Nieuwe karperstek
Mijn wekker staat op 3.30 uur maar ik ben al eerder wakker. Het oude karpervuur laait weer op. Ik heb een paar keer gevoerd op een nieuwe stek op het grote water. De vissen hebben de paaigronden inmiddels verlaten en ik hoop er op deze ondiepte op het wijd een paar te treffen. De oostelijke wind staat er lekker op en mijn vertrouwen is torenhoog.
Mijn ontbijt - yoghurt met aardbeien - stop ik in mijn vistas om geen tijd te verliezen. Het is nog donker als mijn loodjes door het water prikken. Eentje ver weg, eentje dichterbij. Vleermuizen fladderen voor mijn paraplu langs. Zat te vreten hier, lijkt me, want ik wordt gek van de knijten. Tijdens mijn studie biologie hoorde ik voor het eerst van deze kwelgeesten. Ik herinner me nog goed dat dr. Ebel Nieboer - een man met geweldige humor - ons voorafgaand aan een excursie naar het Ankeveense plassengebied kwam waarschuwen voor de knijten. De collegezaal lag dubbel. Knijten!? Die Nieboer is altijd zo grappig! Welnu, het lachen verging ons snel, net zoals het mij deze ochtend vergaat. Rustig genieten van de zonsopkomst is er niet bij.
Als de zon er is, trekken de knijten zich terug. Schuimende golven op de kant zorgen dat deze plek gewoon ruikt naar karper. Ik zie volop actieve brasem maar van karper geen spoor. Een kleine terugzakker op de dichterbij-hengel doet me opveren. Ik sla aan maar voel niks. Brasem?
De eerste bootjes komen het water op. Mijn fleece kan uit want de temperatuur stijgt rap. Wat heet, het feit dat ik geen zonnebrand bij me heb, maakt dat ik hier niet te lang moet blijven. Tegen het middaguur druip ik af. Toch kan ik me niet voorstellen dat ze hier nu niet zitten.
Een avond later ben ik weer terug. Vanmiddag heb ik nog wat gevoerd. Ik weet gewoon zeker dat ik hier vis ga vangen. Dat ene terugzakkertje zit me nog steeds dwars. Misschien was het toch karper. De onderlijnen heb ik vervangen door lijntjes met langstelige haken. Snelle prikkers. Hard drillen is hier toch niet nodig.
Af en toe voer ik een paar boilies. Zo'n constant stroompje voer, daar geloof ik sterk in. De wind is een beetje naar noord gedraaid. Als de zon weg is, koelt het snel af. Om half tien loopt de swinger van de verre hengel omhoog. Hangen! Zeventig meter uit de kant zie ik een grote klap in het oppervlak. Echt gaaf dit! Ik voel meteen dat het een zware vis is. Hij blijft lang op afstand hangen. Af en toe voel ik wat schokken en schuren en ik houd mijn hart vast. Gelukkig heb ik er een stevige hoofdlijn op zitten. Na een minuut of tien heb ik 'm aan de kant. De vis draait maar rond en mijn hart schiet steeds in mijn keel als de lijn achter de rugvin vandaan schiet. Het is lang geleden dat ik zo bang ben geweest om een vis te verspelen! Op een gegeven moment komt zijn kop omhoog. Nu niet meer terug laten zakken, denk ik bij mezelf. Geen onverhoedse bewegingen. Langzaam glijdt een grote schubkarper het net in. Hebbes!
De weger stopt nét onder de vijftien kilo. Op de parkeerplaats tref ik twee jongens die wat foto's voor me willen maken. Bepaald geen wereldplaten maar goed. Bij het inpakken van de auto begint de Optonic van wijlen ome Jan plotseling heftig te piepen in mijn tas. Je kunt daar van alles bij denken maar ik houd het op vocht. Toch is het een prettige gedachte dat ome Jan met mij mee geniet van deze vangst.
Richard van den Bos