In mei vorig jaar heb ik karper zien paaien in een ondiepe baai van etang de Bousson. Met die vissen in gedachte heb ik dit keer wat karperspul meegenomen. Twee keer voeren en een ochtend vissen moet een karper op kunnen leveren, als ze er weer liggen.
Afdalend vanuit het dorpje kom ik op de weg langs het meer. Voor de ingang naar de baai zitten twee Fransen te vissen. Althans, ze zijn druk in de weer met een barbecue en er staan een paar hengels langs de oever. Vanuit de auto zie ik al geplons tussen de planten. Er is volop karper aan het paaien. Me een weg banend door het struikgewas probeer ik op de plekken met de met de meeste activiteit te komen om te zien hoe groot die vissen zijn. Tussen talloze schubkarpers schuiven ook een paar mooie Franse spiegels met hoge ruggen. Die blijven hier nog wel een paar dagen, lijkt me.
's Avonds net voor donker ben ik terug. De Fransen zijn vertrokken en ik voer een emmertje boilies voor de ingang van de baai.
Weersvoorspelling en planning van familieactiviteiten schuiven mijn vissessie een dag naar voren. Woensdagochtend sta ik bij het eerste licht aan het meer. Mijn ontbijt - stokbrood met kaas en een kan thee - heb ik in mijn tas want ik heb haast. Er staat hier een heuse automaat waar ik een carte de pêche uit kan trekken. Het gevoel bekruipt me dat elke karpervisser uit de omgeving vandaag op deze extreem voor de hand liggende stek wil neerstrijken. Niet helemaal onterecht, want ik ben nog aan het uitpakken als er een wit bestelbusje met een karper op de zijkant en twee groene mannetjes erin achter me stopt. De één vriendelijk ogend, de ander met een mengeling van verbazing en irritatie op zijn gezicht. De eerste stelt me de overbodige vraag of ik hier wil gaan vissen, de tweede voegt daaraan toe dat zij hier al drie dagen gevoerd hebben. Nu heb ik ook gevoerd en dat maakt dat ik toch echt van mijn recht van de eerst gearriveerde visser gebruik ga maken. De mannen doen verder niet moeilijk.
Het eerste uurtje zit ik wat voor me uit te staren. Gisteravond was het gezellig en laat. Met de opkomende zon trekt ook de mist uit mijn hoofd weg. Mijn torenhoge vertrouwen begint langzaam af te brokkelen. De baai is volkomen uitgestorven. Ik zie geen karper en vraag me af waar die vissen zo snel naar toe vertrokken zijn. Er springt niks, er draait niks. Wat hebben die Fransen gevoerd? Zou hier gisteren iemand ontzettend hebben zitten vangen en alles daarmee verstoord hebben? Ik gooi mijn buitenste hengel wat verder het meer op, de hengel in de baai langs de overkant, maar er gebeurt niks. Had ik dan toch gisteren meteen moeten gaan zitten? Wat heb ik gisteren gedaan eigenlijk? Een zinloze vraag natuurlijk maar hij schiet door mijn hoofd. Balen zeg.
Richard van den Bos