Jan mailt me dat een maat van hem goed heeft gevangen op de pier. Van Luc Mom krijg ik de laatste tijd ook goede berichten. Mijn vader heeft al een paar weken splinternieuwe zeehengels en molens staan die hij moet inwijden en ik heb plenty overuren die op moeten. Waar wachten we nog op?
’s Ochtends op de parkeerplaats treffen we maar één auto. Argwanend kijk ik naar de windmolens en de lucht. Vorige keer dat het uitgestorven was, werden we bijna van de pier afgeblazen. Nu zie ik niets verontrustends. Zouden de vangsten ineens zijn ingestort? We gaan het gewoon proberen. Net voor de bocht strijken we neer. Daar hebben we de wind wat lekkerder schuin van achter en verderop zit bovendien al een visser.
Ik begin met één hengel met gezouten pieren ver weg en eentje met verse dichtbij. Er staat zoveel wind dat we weinig beten zien. Of de beten zijn voorzichtig. Hoe dan ook, ik draai al snel een paar scharretjes binnen zonder iets gezien te hebben. Op de zoute pieren. Jan en pa vangen ook vis. Vooral schar en af en toe bot. De scharren zijn kleiner dan van de winter maar de helft kan toch mee.
Er passeren af en toe stevige buien maar onder de paraplu zit ik heerlijk te vissen. Achter ons steken tientallen vrolijk gekleurde vliegers af tegen intens donkere luchten. Heftige regen afgewisseld door zon en witte wolken maken het buitenverblijf uitermate aangenaam. De langs zwemmende zeehond is nauwelijks meer opmerkelijk maar toch altijd leuk om te zien.
Het kleine visbootje links voor ons begint aan het ankertouw te zwabberen. Dat betekent dat het tij keert en de stroom eruit gaat. We vangen ook even minder. Ik probeer het nóg verder weg met een loodje zonder ankers en twee kleine stukjes ingezouten pier. Niks. Onze buurman verderop heeft wat bot en kleine gul. Die zit duidelijk op andere grond - wat minder vlak - want wij vangen vooral schar. Niet erg, want die vang ik het liefst!
We gaan weer vangen als de vloedstroom opkomt. Veel klein spul maar het tasje voor thuis raakt toch ook aardig gevuld. Mijn vader komt met een wijting aanlopen. ‘Ken net’, geeft de meetsticker van de federatie aan. Gelukkig maar, want mijn vader had die conclusie al een minuut eerder getrokken.
Tegen vieren pakken we in. Niet dat we geen zin meer hebben, maar de huiselijke verplichtingen roepen en ik moet vanavond nog vergaderen. Hopelijk maakt de voorzitter het niet te laat.
Richard van den Bos