De palingsoap neemt ongekende vormen aan. Woensdag hebben we overleg bij Sportvisserij Nederland over de laatste stand van zaken en hoe we ons als sportvisserij opstellen. Een lastige kwestie. Na het overleg heb ik meer vragen dan antwoorden.
In het kort komt het erop neer dat onze regering de beroepsvisserij op aal nauwelijks aan banden legt. Alle mooie woorden van de laatste maanden ten spijt. Weliswaar beamen de politici dat het slecht gaat met de aal en onderschrijven ze dat die zonder maatregelen wel eens de zalm achterna zou kunnen gaan maar de conclusie die wij uit al dat instemmende geknik hebben getrokken - dat de politiek dus wel maatregelen zal afkondigen - is te voorbarig gebleken. Denkend als bioloog kun je dat niet bevatten. Ik begrijp intussen wel hoe dat komt: het gaat de politiek helemaal niet om die paling. Het gaat om heel andere zaken. Fred Bloot verwoordt het woensdag duidelijk. In ons land staat 'arbeid', hard werken voor een eerlijke boterham, hoog in het vaandel. Een heel eind daaronder komt 'natuur' en helemaal aan het eind staat 'recreatie'. Van de SP krijgen we simpelweg te horen dat het beleid van de partij is om zich niet zozeer 'groen' te profileren, en dan kun je het dus vergeten met je paling. Het beschermen van een beroepstak is gewoon belangrijker dan de ondergang van de paling. Het verleden heeft dat allang aangetoond. We vissen net zolang door op een vissoort totdat het niet meer economisch rendabel is. Kijk naar de zalm, of kijk hoe het er op zee aan toe gaat. Met de beroepsvaart en de recreatievaart is het al net zo. De laatste is vele malen groter maar de eerste heeft in Den Haag voorrang.
De collega's van Sportvisserij Nederland hebben ontzettend hun best gedaan maar desondanks het politieke spel verloren. De enige hoop voor de paling is nu nog dat het alternatieve plan van de beroepsvisserij in Brussel sneuvelt. Begrijp me goed: dat zou een zware dobber voor het beroep zijn en dat betreur ik oprecht. Veel beroepsvissers die ik ken zijn prima kerels en ik gun ze het allerbeste. Alleen moet dat niet ten koste van de paling gaan.
Instant karper
Ook mijn dochter van zes krijgt in het voorjaar viskoorts. Ze wil al een tijdje met me op pad. Zaterdag vissen we in een klein plasje op brasem. Ik had nog even mijn twijfel of Marit met haar vijfmeterstok hier niet te kort zou komen maar het loopt als een trein. De platten zitten vlak langs de kant en zelfs met vier deeltjes krijgt ze volop beten. Een mooie stek dus om zondag nog even met achterbuurjongen Wesley te gaan zitten.
Twee dagen met de vaste stok is voor mij wat veel, zeker als er serieuze karpers in de buurt zwemmen. Achter het plasje ligt een uithoek van het grote water, ondiep met de zon er pal op. Daar moeten er een paar rondstruinen. Vanaf onze brasemstek kan ik een karperhengel in die uithoek mooi in de gaten houden. Ik leg een boilie langs de schoeiing en gooi er een paar balletjes omheen. Lijn goed over de bodem, pieper wat harder, ik ben benieuwd.
De dobber van Wes staat niet stil. Ze liggen er volop en we hebben het er druk mee. Na een klein uurtje schrikken we op van een harde fluittoon. Karper! Een korte sprint later sta ik met een hoepelronde karperstok. Een paar klappen achter de schoeiing maken iets duidelijk dat ik niet wist, namelijk dat karpers ook achter die schoeiing kunnen komen. Ik vrees dat dat een gelopen race betekent maar de karpergoden zijn me gunstig gezind. Met gedoceerd tegengas krijg ik de vis weer in open water waarna Wes 'm kan scheppen. Een mooie toegift bovenop die brasems!
Richard van den Bos