Peter dobbert door...

Elke dag fiets ik naar mijn werk. Elektrisch ondersteund, maar toch, 18 kilometers heen, 18 terug. Bijna alles is gescheiden fietspad, en ik ben meestal een van de weinigen hier, dus op de weg letten hoeft niet echt. Dat asfalt heb ik ook wel een keer gezien, dus lekker vogeltjes kijken, natuur observeren, stekken verkennen. Het is begin maart, en in één week verandert het landschap van gras grazende ganzen naar zichzelf roepende weidevogels. De kieviten waren eigenlijk maar een weekje weg, maar nu maken ze geluid, ze baltsen. Ook de grutto en de tureluur zijn nu terug en melden dat met hun eigen visitekaartje, scholeksters waren er al vanaf begin februari, en de mooie zang van de wulp is alweer verstomd, de eerste lichting is denk ik al naar het hoge noorden doorgetrokken. De hazen laten zich nu ook massaal zien, in kleine groepjes dartelend achter elkaar aan, of boksend als de definitieve partner lijkt te zijn gekozen. De laatste tekenen van de winter zie ik in een witte hermelijn met een zwart staartpuntje, hij moet zijn jasje nog wisselen.

Ook de geschubte zomerklanten ontwaken uit hun winterse sluimer. Het natte en warme regen- en windweer van december en januari maakte dat de boerenkarpers eigenlijk behoorlijk actief bleven, maar nu trekken ze ook weer de slootjes langs het fietspad in. Belletjes voor, kolkje achter de vis, je kunt precies zien waar je worm te water moet. Mijn voerstekjes leveren sinds deze week ook weer zeelt en giebel op, welkome vissen aan mijn lichte forellenhengels. Over drie weken moeten de hengels worden vervangen voor wat zwaardere stokken, als de planten groeien en de vissenspieren weer zijn gewekt door een warme voorjaarszon.

Eén van die mooie dagen was vorige week woensdag. Ik heb voor een keer een vroege dienst gelopen, en ben om half twee klaar. Dat wordt vissen! Ik strijk neer bij een vaartje aan de rand van een woonwijk, uitzicht op de polder, maar met de kont tegen de tuinen. Al snel vang ik een mooie brasem, die bekijks trekt van een groepje kinderen die blijkbaar continurooster lopen. Moet ik toch onthouden, want het is natuurlijk gedaan met de rust. Twee broertjes blijven hangen, 8 en 10 jaar oud. Ze vragen of ik al wat gevangen heb, een open deur natuurlijk want ze hebben de brasem gezien. De volgende inzet levert een knots van een giebel op, en de heertjes leggen de rugzakken neer, gaan zitten en bellen mam dat ze later thuiskomen. Die zijn voorlopig niet weg, zeker niet als het gebruikelijke vragenvuur losbarst.
“Zit je hier vaker?”- “Vang je ook wel eens een andere vis?”- “Heb je ook een andere hengel?” - om al snel te worden gevolgd door meer dramatische vragen als “gaan je vissen ook wel eens dood?”, “eet je ze ook op?” en “is je hengel al eens gebroken?”

Dan wordt het persoonlijker. “Kijk je wel eens op YouTube?” en wat ik dan kijk. Mijn publiek wordt blij als ik vertel dat ik vooral muziek en visfilmpjes kijk. Dat doen zij ook, en er een hele reeks aan mij totaal onbekende artiesten en influencers passeert de revue. Dan bedenk ik ineens dat ik zelf ook met 3 kleine filmpjes te zien ben op dit internetkanaal. De mannetjes hangen aan mijn lippen, en als ik vervolgens nog een serie giebels en twee zeelten vang, die zij mogen terugzetten, merk ik, dat ik nu even zelf de influencer ben voor deze twee broertjes. En dat helemaal live! Die ga ik hier vaker zien...