[COLUMN] Peter dobbert door...toch nog een nieuwjaarsduik!

Ik had de week van Kerst en oud en nieuw vakantie. Mijn ouders waren 60 jaar getrouwd en voor het feest en al het buitenlandse bezoek had ik een weekje vrij genomen. Enfin, zoals het zo velen is vergaan dit jaar, er ging een streep door het feest en door het buitenlandse bezoek.

Mijn werkgever wil, heel logisch, geen opgespaarde vakantiedagen, dus zomaar een hele week vrij. Vissen dus!

Direct de voorraad aasvisjes aangevuld en tevens wat kunstaas klaar gezet voor de kortere sessies. De eerste sessie op Tweede Kerstdag leverde drie leuke snoeken op aan dood aas en twee dagen later dezelfde stek nog even uitgekamd met een plugje, weer drie stuks. Een middagsessie in een onooglijk dorpsslootje pakte ik op mijn favoriete miniplugje zes babysnoekjes in een dik uur en bovendien nog drie missers. Toen sloeg het noodlot toe...

Ik ben gewend om met Dyneema te vissen, maar een kennis tipte me om terug te gaan naar nylon. Door de rek in deze lijn vecht de snoek veel leuker en langer en is hij uitgedrild in het net in plaats van dan pas los te gaan. Ik vis dus nu meer met nylon op de molens, ook op snoek. En ik moet zeggen, de drils zijn leuker, ook een kleine snoek aan mijn lichte hengel geeft lekker strijd. Er zit één nadeel aan. Nylon is veel minder sterk dan Dyneema bij een zelfde dikte.

De volgende visdag viste ik het dorpsslootje verder af en belandde bij een overhangende boom. De perfecte schuilplaats voor een snoek. De eerste en tweede worp waren niet scherp genoeg. Daar trek je geen snoek mee over de streep. De derde worp ging perfect qua richting, alleen een metertje te hoog. Daar hing mijn mooie twee-delige plugje, een meter boven het water, een meter of 7 vanaf mijn oever. Na wat trek- en rukwerk brak mijn snoertje en moest ik met pijn in het hart afscheid nemen van mijn Finse meesterwerkje.

Thuisgekomen maar direct even alle webshops langs gaan (de winkels zijn helaas dicht), maar nergens was er meer één te koop. Een reddingsplan was noodzakelijk. Met de lieslaarzen in de kofferbak en een snoeischaar in de zak reed ik naar het bewuste watertje terug. Voor de zekerheid had ik nog een waadstok mee, ik hou niet altijd van verrassingen. Alles natuurlijk ook vanwege de variatie op een oude spreuk "laat niet als dank voor vissen bij bomen en bruggen, de vogels de snoeren en de pluggen" (vrij naar de ANWB-slogan rond bermtoerisme).

Bij het boompje aangekomen hing mijn mooie firetigertje vrolijk te bungelen in de wind. Enthousiast peilde ik nog even de diepte en stelde tevreden vast dat met 40 cm dit geen belemmering was voor mijn lieslaarzen. Vol overtuiging stapte ik in het water om bij de eerste stap al te merken dat de modder toch aanmerkelijk dieper was dan mijn peilstok aangaf. Gevolg was dat mijn standbeen vertikaal bewoog, terwijl mijn overige lichaam een meer horizontale beweging had ingezet. Een seconde later was ik begonnen aan mijn niet geplande nieuwjaarsduik en zwom ik in het koude water richting mijn plugje. Nat was ik toch al en met zoveel warme kleding aan viel de kou eigenlijk wel mee. Lastig was dat mijn lieslaarzen nog vol lucht zaten en lopen niet echt wilde lukken. Bij het boompje aangekomen was de lucht inmiddels uit mijn schoeisel verdwenen en kon ik opstaan en de plug plukken.
Schichtig kijkend of deze stommiteit niet was opgemerkt door de bewoners klom ik terug op de kant en stelde tevreden vast dat ik zowel mijn plug terug had als wel dat mijn ego weliswaar drijfnat was, maar niet gekrenkt door lachende buurtbewoners.

Dit was voor het eerst in mijn inmiddels 48-jarige vissersloopbaan dat ik tijdens het vissen te water ben gegaan. 

Ik dobber weer rustig door, blijf allemaal gezond en let op elkaar.

Peter