[COLUMN] Peter dobbert door...het gouden getij

Lockdown
Tot een maand of acht geleden was mijn beeld bij een lockdown een schroefreelhouder, die op een bepaalde manier op de hengel was gemonteerd, waarbij de molen neerwaarts wordt vastgedraaid. Inmiddels maakt het kans het woord van het jaar 2020 te worden en nog erger, bepaalt deze term voor een groot deel van de mensheid wereldwijd hoe hun leven er nu uit ziet.

Ook mijn leven belandde in een beperkte lockdown. Ik werk in een "cruciale" sector (voedingsindustrie) en mocht zonder beperkingen naar werk. Mijn sociale leven ging wel van de ene op de andere dag op slot. Ik nam wat zorg voor mijn ouders op me, deed boodschappen voor twee huishoudens en zag maar enkele mensen in mijn sociale bubbel. Een hele reeks aan concerten zag ik gecanceld worden, zo ook een reis naar Zweden. Een voorjaar om snel te vergeten?
Nee, het werd een voorjaar om nooit te vergeten. Ik heb in mijn leven geen lente zo intens beleefd als dit jaar. Met de camera op de fiets in de vroege ochtend door de duinen, polders en weilanden rijdend, de ontluikende natuur opsnuiven, vogels spottend, stekken zoekend.

Tekst loopt door onder de foto.

Het mooie van snoeken is, dat je tijdens het vissen volop om je heen kunt kijken. Slepend met mijn bootje door de Limmerpolder zag ik een slechtvalk jagen op de eenlingen van een zwerm trekvogels. Bijna elke vissessie word ik verwelkomd (?) door de schrille kreet van een ijsvogel, gevolgd door zijn stalen verschijning. De zilverreigers hebben de kolonies verlaten en struinen in koppels door het land en langs het water. De buizerds uit Scandinavië trekken inmiddels door ons luchtruim, de plaatsen innemend van onze buizerds, die zuidelijker zijn getrokken. Als ik mijn blik dan weer verleg van luchtruim naar viswater, ben ik blij verrast als mijn snoekdobber is verworden tot een vage oranje schim 10 cm onder het oppervlak. Lang leve de herfst!