Peter dobbert door...... met specialisten (column)

Onze sport kent vele takken. Dat is al heel lang zo. Ook in de tijd dat er hoofdzakelijk voor de pan werd gevist, had je specialisten, die ook hun vangst nog wel eens terug zetten. Mijn inmiddels overleden oom Nol was bijvoorbeeld een expert in brasems vangen, en kon daar altijd weer intens van genieten. Niet om wedstrijden te winnen, maar simpelweg omdat het hem telkens lukte om tussen alle vissen juist die brasems te vangen. En dat al in de vroege jaren '50.

Het verschalken van een specifieke vis heet specialisme. Net als het vissen met specifieke materialen en technieken ( vliegvissen, kunstaas). Specialisten zoeken elkaar op en vormen graag samen groepen. Denk aan vliegvisclubs, de Karperstudiegroep en de Snoekstudiegroep, en er zijn op Facebook inmiddels allerlei communities van specialisten. Misschien wel omdat ze zich in hun directe hengelsport-omgeving niet begrepen voelen en zielsverwanten zoeken. Via social media kun je je heel eenvoudig bij een specialistengroep aansluiten, je kijkt eens rond, voelt of het goed zit of niet, en blijft lid of schrijft je weer uit. Kosteloos, dus ideaal.

( Glenn, een van de drijvende krachten achter Tincahunters )

Ikzelf ben lid bij 2 van die groepen: Street fishing en Tincahunters. Over die laatste groep gaat deze column. Tincahunters is ontstaan door enkele vissers die af en toe een zeelt vingen en hier erg enthousiast over werden. En hoe haal je informatie van het net: via Social media. Start een groep, zoek leden en deel je info. Maar soms gaat het wat verder. Tincahunters is een groep gebleken waarbij het vangen van vissen, liefst zeelten, hartstochtelijk wordt genoten en gedeeld, en waarbij de positieve input, zelfs uit België, Duitsland en UK, leidt tot positieve opvolging. Kortom: we gunnen elkaar de vissen, delen onze kennis en zijn samen blij om een mooie vangst. Tijd om eens in 3D met elkaar af te spreken. En zo was er op Moederdag, 14 mei, een (eerste) meet and greet visdag georganiseerd. Ik moest er voor naar Alblasserdam, een aardig eind uit de richting, maar het water daar stond al heel lang op mijn wensenlijstje, dus erop af.

Er waren 20 aanmeldingen, en die waren er ook allemaal. Op een parcours met prachtige vissteigers konden we aan de gang in een mooi, landelijk ingebracht water. In het begin wat onwennig, want je zit op een rij maar het is geen wedstrijd. Als her en der wat vissen worden gevangen begint het wel te kriebelen. Hoor ik ook bij de gelukkigen die straks met een zeelt op de foto gaan? Je leeft mee met je buurman die een mooie dril ziet eindigen in de vele waterplanten onder de kant. Je leeft mee met de andere buurman die 5 uur naar een niet bewegende top heeft gekeken. En aan het einde moet je bekennen dat ondanks de matige vangst je een topdag in topgezelschap hebt beleefd.

Ik heb veel geleerd over zeelt vissen. Ik doe dit bijna 100% met de dobber ( ik dobber niet voor niks door natuurlijk) maar met name de method feeder biedt ongekende mogelijkheden om met heel andere aassoorten achter de tinca's aan te gaan. Specialistengroepen bieden je de mogelijkheid om meer te vangen, meer plezier aan je specialisme te beleven en je sport te verfijnen. Een aanrader, niet alleen Tincahunters, maar elke groep waarbij jij je tak van sport kunt leren, delen en beleven. Ik zeg: doen!

Leverde mijn dobbervisserij dan helemaal niks op? Jawel, ik had 2 baarzen en 4 voorns, waarvan de grootste met 40,5 cm mijn oude record (39) uit 1992, in Denemarken gevangen, uit de boeken schrapte.